Nederlands
Goed, de jetlag is voorbij en Miriam is ook niet ziek meer. Tijd voor wat vakantie-verslagen!
De huiszitter was geregeld, de schoonmakers afgezegd, de rit naar het vliegveld geregeld en de vuile was gewassen. Het was vrijdag 9 maart, de nacht erna moesten we op het vliegtuig naar Kuala Lumpur zitten. De dag hebben we doorgebracht met koffers inpakken en naar de Ellerslie Flowershow gaan. Veels te mooi weer om binnen te zitten 🙂 Het grootste probleem van die dag waren eigenlijk Miriam haar slaapjes: aangezien we die moesten plannen voor haar, ging het ongeveer zo:
06:00 – Wakker worden. Goedemorgen! 🙂
09:00 – Naar bed. Hoe bedoel je? Ik ben nog niet moe!
11:30 – Weer wakker. Hoe bedoel je? Ik ben niet uitgeslapen!
18:00 – Naar bed. Dit begint toch te gek te worden. Ik Ben Niet Moe!
21:00 – Weer uit bed. Nu heb ik het helemaal gehad. Weeeeeh!
Na een handvol rozijntjes verzoende zij zich weer met haar wrede lot. De moeder van onze huiszitter bracht ons naar het vliegveld, en daar brachten we een paar uur door terwijl we wachtten op onze vlucht. In onze rij was de 3e stoel leeg, de man die daar eigenlijk moest zitten besloot om deze aan Miriam te doneren, en ging ergens anders zitten. Ontzettend aardig! Het vliegtuig vertrok een uurtje te laat, en Miriam was het niet helemaal eens met deze procedure… Ze was moe, het vliegtuig maakte veel lawaai, haar oren deden pijn, het bedje was te klein, in de lege stoel kon ze niet goed liggen (armleuningen konden niet omhoog), dus besloot ze longoefeningen te doen. Uiteindelijk ging Frances met haar op de grond zitten, legde haar aan de borst, en ze was in 2 minuten vertrokken. Vervolgens een bedje voor haar gemaakt op de grond, en daar tukte ze heerlijk verder. Na een tijdje kwam alleen de stewardess ons vertellen dat dat blijkbaar niet mocht, er zou te weinig zuurstof op Miriam haar hoogte komen vanwege de druk in de cabine? Afijn, de rest van de vlucht(en) heeft ze bovenop Frances geslapen, het liefste aan de borst.
Het overstappen in Kuala Lumpur was krapjes, in Londen nog erger. Het vliegtuig was te laat geland, en we moesten letterlijk naar de andere terminal rennen. Miriam vond het rennen wel leuk, op haar moeders schouders zat ze te gillen van de lach. Op het nippertje de vlucht gehaald, en uiteindelijk landden we zelfs iets te vroeg op Schiphol, waar we door onze familie en vrienden werden opgewacht. Eindelijk waren we er!
English
Well, the jetlag is gone and Miriam is not sick anymore. Time for some holiday reports!
The house-sitter was arranged, the cleaners cancelled, the trip to the airport arranged and dirty laundry washed. It was Friday, March 9, the following night we had to be on the plane to Kuala Lumpur. We spent the day packing suitcases and going to the Ellerslie Flower Show . Way too nice weather to stay inside 🙂 The biggest problem of that day was actually Miriam’s naps: since we needed to plant those for her, it went something like this:
06:00 – Wake up. Good morning! 🙂
09:00 – To bed. What do you mean? I’m not tired!
11:30 – Awake again. What do you mean? I’m not done sleeping!
18:00 – To bed. This is starting to get ridiculous. I Am Not Tired!
21:00 – Again out of bed. Now I’m really fed up. Weeeeeh!
After a handful of raisins she was reconciled again with her cruel fate. The mother of our house-sitter took us to the airport, and there we spent a few hours while we waited for our flight. In our row the 3rd chair was empty, the man who actually had to sit there decided to donate it to Miriam, and went to sit somewhere else. Very nice! The plane left an hour late, and Miriam was not entirely agreeable with this procedure … She was tired, the aircraft made a lot of noise, her ears hurt, the bed was too small, she could not lie down in the empty chair (the armrests could not go up), so she decided to do some lung exercises. Eventually Frances sat down with her on the floor, put her on the breast, and she was asleep in 2 minutes flat. Then we made a bed for her on the ground, and there she slept without a care in the world. Only, after a while, the stewardess told us that that apparently was not allowed, there would be little oxygen at Miriam’s height because of the air pressure in the cabin? Anyway, for the rest of the flight(s), she slept on top of Frances, preferably latched onto the breast.
The transfer in Kuala Lumpur was quite hasty, and even worse in London. The plane had landed too late, and we had to literally run to the other terminal. Miriam loved the running, she sat on her mother’s shoulders screaming with laughter. At the last minute we made the flight, and eventually we landed even a little early at Schiphol, where we were awaited by our family and friends. At last we were there!
New Zealand: here we are! 